Қиш маликаси

Баҳор келибди. Ҳаммани хурсанд қилибди. Баҳорни соғинмагандим.

Бугун “Миллий боғ” бекати билан “Ҳамза” орасидаги поезд очиқ ҳавога чиққанида, кўзларим қамашиб кетди. Мани қуёш хафа қилмайдию, хурсанд ҳам. Бу ҳаётга шундай бефарқ бўлиб қолдим.

Баҳорнинг сан билан боғлиқ бир куни ҳам йўқ. Баҳорнинг бирон кунида кўрмаганман сани. Баҳор кунида қанақа бўлишингни билмайман. Тасаввур қила олмайман. Тасаввур қила оласанми?

Энди қишларда қор кўп ёғмасада, шаҳар ўртасидаги қор уюмларига энди бошқа юмалашмасакда, энди ҳар йили қишнинг тугашидан кўнглим чўкади.

“Суғур куни” фильмидаги қаҳрамон фақат бир кунни қайта-қайта яшайвергани каби, мен ҳам ўша қишни қайта-қайта яшашни истайвераман.

“Сенсиз бир кун ҳам яшай олмайман”, дегандиму, лекин ҳали ҳамон бу лаънати ҳаётга шу лаънати пайпаслагичларим билан маҳкам ёпишиб олганча яшамоқдаман.

Менга яхшиликлар тилама, фойдаси йўқ ахир!

Барчасига етган ақлинг, (фавқулодда доносан) энди бошқа ҳеч ким билан сайрга чиқа олмаслигимни била олмайдими?

Энди кўчаларда, кечаларда ёлғиз кезаман.

Энди кўзларим қорайган. Энди бировнинг бу кўзлар ичига тикилишига йўл қўймасман.

"Жуда чарчаганман. Ҳам хунукман. Ва яна чарчаганман"...